Epilog.

           Siedziałam na wilgotnej, soczyście zielonej trawie. Kwietniowa mżawka delikatnie pieściła moją twarz, niczym dłonie czułego kochanka. Zadrżałam, bynajmniej nie z zimna. Własne, powracające falami wspomnienia powodowały dreszcze i kłujący ból w sercu. Kłamstwem jest to, że najbardziej cierpimy wtedy kiedy nie jest łatwo, bo tak naprawdę najgłębsze rany zadają szczęśliwe chwile, których nastał kres. Moje szczęście zniknęło razem z opadającymi kolorowymi liśćmi i razem z nimi zostało rozłożone na czynniki pierwsze. Teraz przyszła wiosna niosąca przebudzenie z letargu i świeżą porcję bólu.

            Poczułam, że ktoś koło mnie siada. Nie musiałam podnosić wypełnionych łzami oczu, żeby dowiedzieć się kim jest przybysz. Zayn miał dzisiaj próbę, a więc musiał to być mój odzyskany przyjaciel, Piotrek. Tak, wbrew zdrowemu rozsądkowi mu wybaczyłam. Potrzebowałam go, zresztą nie tylko ja jego. Prawdziwy przyjaciel jest rzadkością, a my oboje potrzebowaliśmy teraz bliskości drugiego człowieka. Zresztą, kto jej nie potrzebuje?

            Poczułam silne ramię obejmujące mnie w tali i zapach męskich perfum. Wsparłam się na nim, czerpiąc siłę z jego ciepła. Odkąd zostawiłam Nialla byłam niczym lodowa statua, która potrzebuje czyjegoś ciała, aby móc się ogrzać.

            Zawieszając wzrok na drżącej tafli wody, sięgnęłam pamięcią do dnia, w którym chłopacy pokazali mi ten urokliwy staw. Tamtego dnia spotkałam też Piotra i zostałam dziewczyną Nialla. Wtedy nigdy nie pomyślałabym, że moje życie potoczy się w ten właśnie sposób. Zresztą, to wszystko nadal wydawało mi się historią, która przydarzyła się komuś innemu. Opowieścią, którą znałam tylko ja, Piotrek i zespół, a w którą nikt by nie uwierzył. Opowiastką o dziewczynie, która tracąc miłość i szczęście zyskała przyjaźń i siłę.

            Jedynym dowodem na prawdziwość mojej przeszłości były zmiany, które we mnie zaszły. Rany na sercu wykrzywiły twarz w smutnym uśmiechu i pozbawiły oczy jakiegokolwiek blasku. Nagle z osoby czynnie biorącej udział w życiu stałam się niezauważanym przez nikogo obserwatorem. W parę dni z osoby wiecznie będącej w centrum wydarzeń zmieniłam się w niewidziany przez nikogo wrak człowieka. Ludzie, których uważałam za przyjaciół wydawali się nie dostrzegać mojej nieobecności, jakby nigdy mnie z nimi nie było. Z jednej strony ich postępowanie bolało, ale z drugiej strony cieszyłam się, że w końcu dowiedziałam się kim tak naprawdę dla nich jestem. Nikim. Czasami brutalne przebudzenie jest lepsze niż trwanie w pustym, nierealnym śnie.

            Kątem oka spojrzałam na Piotrka. Pozostał mi tylko on i Zayn, dwaj przyjaciele wśród tłumu kompletnie obcych mi ludzi. Bez moich Aniołów Stróży niechybnie zostałabym pochłonięta przez rozpacz. Byli niczym latarnie na  opanowanym przez sztorm morzu niepokoju i bólu, pokazujące mi bezpieczny, stały ląd. W ich towarzystwie nie czułam się pusta i bezużyteczna, ale potrzebna i doceniana. Przy nich mimo wszystko czułam, że żyję.

            W roztargnieniu uśmiechnęłam się lekko. Może jeszcze miałam szansę na odbudowanie rzeczywistości, której ściany zwaliły się na mnie, gdy rozstałam się z One Direction?

- Uśmiechasz się – ni to stwierdził, ni zapytał Piotrek, obserwujący mnie spod przydługiej blond grzywki. Szturchnął mnie lekko ramieniem, patrząc na mnie ciepło. – Podzielisz się ze mną tym co wywołało ten cudowny uśmiech?

- To nic takiego. Po prostu coś jest ze mną nie tak, bo w końcu zaczynam wierzyć, że dam radę się podnieść.

- Nigdy w to nie wątpiłem – powiedział, całując mnie w czoło.

            Piotrek był dobrym przyjacielem. Mimo, że nie do końca mnie rozumiał, to ze wszystkich sił starał się mnie pocieszyć. Po prostu był, a jego obecność dawała mi wiarę, iż może jeszcze jest szansa na to, że kiedykolwiek będę szczęśliwa. Kto wie co przyniesie kolejny dzień? Sam powrót Piotrka świadczył o nieprzewidywalności mojego życia.

- Kocham Cię – wyszeptał chłopak w moje włosy.

            Zesztywniałam. Właśnie padło słowo TABU. Oczywiście zdałam sobie sprawę, że chodzi mu o braterską miłość, jednak te dwa słowa sprawiły, że przed oczami stanął mi Niall. Tak bardzo za nim tęskniłam…

            Wyplątałam się z objęć Piotrka, w którego ramionach nagle zaczęłam się dusić, i powoli podeszłam do barierki otaczającej staw. Oparłam się o zimny metal i utkwiłam wzrok we własnych dłoniach, pokrytych żółtą farbą, która pękła pod naciskiem, gdy dotknęłam balustrady. Uparcie wpatrywałam się w drobinki w kolorze słońca, jakby skrywały w sobie odpowiedzi na dręczące mnie pytania. Czy moje cierpienie miało jakikolwiek sens? Czy rozłąka sprawiała mu taki sam ból? Jak długo jeszcze dam radę egzystować bez Nialla, zanim się załamię? Może powinnam wrócić…?

            Nagle, jakby wybudzając się z transu, oprzytomniałam. Przecież to i tak nie miało sensu: te wszystkie pytania, ta paląca potrzeba wtulenia się w mojego byłego chłopaka. Byłego. To określanie bolało, nawet niewypowiedziane na głos. Nie chciałam myśleć o nim w ten sposób, bo sprawiało mi to tylko niepotrzebny ból. Ale z drugiej strony, nie potrafiłam wyrzucić tej sprawy z mojej głowy. Może już nigdy nie będę potrafiła.

- Wszystko w porządku? – wyrwał mnie z rozmyślań zatroskany głos Piotra.

- Nie, ale chyba najwyższy czas to zmienić. Za długo żyłam wspomnieniami. Może już nigdy nie będzie tak perfekcyjnie jak było kiedyś, ale w końcu życie nie jest idealne. Popełniłam wiele błędów, ale kto ich nie popełnia? Jestem tylko człowiekiem. Muszę po prostu stawić czoło problemom, bo uciekając od nich tylko oddalam się od ich rozwiązania. Wiesz, gdybym wcześniej wiedziała na czym polega dorosłość, to nigdy nie zapragnęłabym wychodzić z zza dużych butów mojej mamy – zaśmiałam się. Czyżbym w końcu miała zacząć żyć na nowo? – Tylko jeszcze nie wiem jak wyplątać się z macek bólu.

- Masz wybór – powiedział poważnie Piotr, odwracając mnie do siebie przodem. – Możesz siedzieć i płakać, albo wstać, powiedzieć sobie, że będzie dobrze, uwierzyć w to i zrobić wszystko co w twojej mocy, żeby znowu być szczęśliwą. Nie potrzebujesz nikogo, żeby żyć. Im wcześniej zdasz sobie z tego sprawę, tym szybciej poradzisz sobie z własnym życiem – zakończył swoją wypowiedź, przeszywając mnie niebieskimi tęczówkami.

            Wzięłam głęboki wdech. Czy miałam wystarczająco dużo siły, żeby się podnieść? A jeśli tak, to ile czasu minie, zanim znowu upadnę?

- Spróbuję. Zacznę na nowo cieszyć się życiem.

            

Jeśli uporam się z samą sobą, może znowu odbuduję spalone mosty? Przynajmniej taką mam nadzieję, bo przecież nigdy nie ucieknę przed własnymi uczuciami.

- Game over – wyszeptałam cichutko, zaczynając wierzyć w lepsze jutro.

********************************************

Witam wszystkich, którzy nadal tutaj są. Przepraszam za tak długą przerwę, ale nie miałam czasu, a poza tym, ten epilog musiał dojrzeć. Nie chciałam wstawić Wam czegoś płytkiego i beznadziejnego, bo przecież nie o to tutaj chodzi. 

Mam nadzieję, że Was nie zawiodłam. Naprawdę starałm się dać z siebie wszystko i podoba mi się ten epilog. Ale ocenę pozostawiam Wam. 

BYŁABYM WDZIĘCZNA, ŻEBY WSZYSCY, KTÓRZY TO CZYTAJĄ ZOSTAWILI PO SOBIE KOMENTARZ. MOŻE TO BYĆ NAWET JEDNO SŁOWO, PO PROSTU CHCĘ WIEDZIEĆ ILU WAS TU JEST I CZY PISANIE DRUGIEJ CZĘŚCI MA JAKIKOLWIEK SENS. 

A teraz podziękowania.

Dziękuję Gabrielle bez której ten blog nie byłby taki jak jest teraz, a historia zakończyła by się w całkiem inny sposób. Dzięki za to, że jesteś xx

Massive thank you dla Van, bez której tego bloga najprawdopodobniej by nie było. Twoje komentarze dają mi mega kopa do pisania, Ty jako jedna z niewielu wytrwałaś ze mną od początku do końca. Dziękuję! xx

Wielkie poidziękowania należą się też Viper ;*, która swoimi kometarzami zawsze wywołuje uśmiech na mojej twarzy i daje mi motywację do dalszego pisania. Dziękuję za to, ze chcę Ci się komentować :D xx

Dziękuję także Hoodie, której dawno tutaj nie było, a która zawsze daje mi do myślenia swoimi opiniami. Poza tym, czyta moje opowiadanie od początku. Dzięki za to, że chce Ci się czytać to co piszę ;) x

Dzięukuję także reszczcie moich czytelniczek,  zarówno tym komentującym, jak i tym, które nie zostawiają po sobie śladu, ale czytają moje wypociny. Wszystkie jesteście wielkie i gdyby nie Wy, ten blog by po prostu nie istniał! xxx

Nie wiem kiedy wrócę. Może niedługo, a może za pół roku. Nie mam pojęcia. A teraz pytanie do Was: wolicie, żebym zaczekała i wstawiałą posty regularnie, powiedzmy raz w tygodniu, czy pisała nieregularnie, ale na biężąco wstawiała to co tworzę? Wybór należy do Was. 

Pozdrawiam! xx

PS. Cały czas będę pojawiała się >TUTAJ<. Może nieregularnie, ale zawsze coś. + W tym tygodniu pojawi się tam nowy rozdział i mały bonusik, jako rekompensata za długą nieobecność ;)

+ Jak któś chciałby pogadać, zapytać o coś, albo cokolwiek, to tradycyjnie daję Wam moje gg: 13700054 ;)