20. Nieobliczalne serce.

~Vick~

Właśnie zmierzałam w stronę domu One Direction. Z Karoliną umówiłam się na jutro, bo razem z chłopakami stwierdziłam, że Louisowi jest dzisiaj trochę gorzej i lepiej, żeby dziewczyna poznała ich jak jego zachowanie wróci do normy. Nie do normalności, bo on do normalnych nie należy.

Dochodząc do budynku zauważyłam Liama, który szedł w moją stronę.

- Hej – przywitał się i przytulił mnie.

- Cześć, gdzie zmierzasz? – spytałam go, oddając uścisk.

- Idę do sklepu po marchewki. Louis siedzi pod stołem w kuchni i powiedział, że nie wyjdzie dopóki nie dostanie tego głupiego warzywa. A że wszystkie zjadł, to zostałem oddelegowany na zakupy – wyjaśnił lekko się krzywiąc.

- Oj biedaku, zawsze Ciebie wszędzie wysyłają. Nie możesz im się tak za każdym razem dawać – powiedziałam patrząc mu prosto w oczy. W te jego piękne, brązowe oczy. Były niczym płynna czekolada zmieszana z miodem, przywodziły na myśl ciepłe promienie słońca. Dla nas czas się zatrzymał. Staliśmy naprzeciwko siebie i wydawałoby się, że zatraciliśmy się w sobie… W spojrzeniu Liama widniało takie ciepło, wręcz czułość i jakaś tęsknota. Powoli zaczął się pochylać w moim kierunku…. Ogarnij! Masz chłopaka, a to zmierza tylko w jednym kierunku! I już Ty dobrze wiesz w jakim! Odsunęłam się gwałtownie i sztucznie zaśmiałam.

- Em… To może poczekaj, ja przywitam się z Niallem i pójdę z Tobą? – pytanie samo wydostało się z moich ust. Ej, chwila moment! Masz najlepszego chłopaka pod słońcem! Co Ty wyprawiasz! Uh! Ale oczy Liama….one przyciągały mnie z jakąś niezwykłą siłą. Kocham Nialla, ale właśnie zdałam sobie sprawę, że szatyn mnie intryguje. Czuję, ze będą kłopoty.

- Dobra, to leć do niego, a ja tu poczekam – powiedział siadając na ławce. Czemu nie powiedział, że poradzi sobie sam i mam zostać z chłopakami? Uh, z tego nie wyniknie nic dobrego.

Uśmiechnęłam się do niego przez ramię i pobiegłam do domu chłopaków robiąc sobie wyrzuty. Co ja takiego wyprawiam? Kurde! Czemu Liam? Czemu teraz? Co to miało kurde być?! Przecież on mnie prawie pocałował! A gdyby doszło co do czego, to ja pewnie nie miałabym nic przeciwko. Głupia, głupia, głupia! Chociaż w sumie nie robię nic złego, prawda? Idę z nim tylko do sklepu po marchewki. A poza tym nigdy nie zdradziłabym Nialla! Przecież ja go kocham!

Bijąc się z myślami doszłam do drzwi frontowych, w które głośno zapukałam. Otworzyły się niemal momentalnie, a przede mną stanął Harry.

- Victoria! – krzyknął. – Całe wieki Cię nie widziałem! – i rzucił się na mnie, ściskając mnie tak mocno, że nie mogłam złapać powietrza.

- Harry, ja tez Cię kocham, ale mógłbyś mnie tak z łaski swojej puścić? Nie mogę oddychać – wykrztusiłam.

- A ja myślałem, że kochasz tylko mnie – usłyszałam znajomy głos dochodzący zza pleców Loczka.

- Niall! – krzyknęłam wyswobadzając się z ramion przyjaciela i rzucając się na szyję blondynowi. Blondyn tylko zaśmiał się cicho i mnie pocałował.

- Też się cieszę, że Cię widzę – powiedział pomiędzy pocałunkami.

- Ej, bez mi tu takich! Ja jestem samotny! Też chcę buziaka! – zbulwersował się Harry i tupnął nogą niczym małe dziecko, na co tylko się zaśmialiśmy. – Nie no, teraz to jest foch! – powiedział i wymaszerował z hallu.

- Idziemy do mnie do pokoju? – zapytał mój chłopak lekko przygryzając moją dolną wargę.

- Mmm… Bardzo chętnie, tylko taka sprawa…Obiecałam Liamowi, że pójdę z nim po marchewki dla Lou. Teraz czeka na mnie na ławce. Przyszłam się tylko przywitać – powiedziałam odsuwając się od Nialla.

- Emm… szkoda. No to leć do niego. Tylko wracaj szybko, okay? – zapytał z niezbyt szczęśliwym wyrazem twarzy.

- Czy Ty jesteś zazdrosny? – zapytałam lekko zdziwiona.

- A mam o co? – odpowiedział mi pytaniem.

- Nie, nie masz – zapewniłam go, święcie przekonana, że mówię szczerą prawdę. Bo ja go kocham i nie mam zamiaru go zdradzić. Nawet, gdyby kusiły mnie te piękne oczy Liama. Ja się nie dam!

- Dobra, to leć – musnął moje wargi i obrócił się na pięcie zmierzając do kuchni. Eh, obym tylko nie zrobiła nic głupiego. Naprawdę nie chcę go stracić. Bez niego nie ma mnie.

~Louis~

Siedzę z Zaynem na kanapie w salonie. Stwierdziłem,  że siedzenie pod stołem nie ma sensu, jeśli i tak dostanę swoje marchewki. A zresztą, tam było strasznie niewygodnie!

Oglądamy właśnie jakąś bajkę Disneya. Ostatnio zauważyłem, że dość często po prostu siedzimy na kanapie i oglądamy filmy, ale mi to jakoś nie przeszkadza.

Nagle do pokoju wszedł Harry, który chyba był obrażony.

- Ej, a Tobie co? – zapytał Zayn patrząc na Loczka.

- No, bo oni znowu się liżą! Jakby się opanować nie mogli! Ja też zasługuję na trochę czułości! A ona tylko dla niego jest taka miła! – wytłumaczył sfrustrowany.

- Oj tam, nie przejmuj się –powiedziałem. – Ja i tak Cię kocham. W końcu znajdziesz tą jedyną. A oni są szczęśliwi i chyba nie powinniśmy mieć im tego za złe, prawda?

- No niby nie – powiedzieli jednocześnie, a ja spojrzałem zaskoczony na Zayna. Hohoho chyba ta mała zawróciła w głowie większej ilości osób, niż przypuszczałem.

Do salonu wszedł niezbyt szczęśliwy Niall, który usiadł na podłodze i od razu zaczął jeść chipsy, które ze sobą przyniósł.

- Ten też? – zdziwił się Zayn. – Co jest? Gdzie masz Vick?

- Poszła z Liamem po marchewki – odpowiedział niezbyt zadowolony.

- Zazdrosny? –zapytał Harry z łobuzerskim uśmiechem.

- Nie o to chodzi – odpowiedział nadal naburmuszony blondasek.  

- A o co? – spytał lekko zdezorientowany mulat.

- O nic – uciął Irlandczyk.

- To się chyba nazywa miłość- stwierdziłem, a jak zobaczyłem ich sceptyczne miny, dodałem – No wiecie, taki psychofizyczny stan niosący nieprzewidywalne skutki.

- Lou, od kiedy Ty znasz takie mądre słowa? – zapytał po chwili milczenia Harry.

- Od zawsze- odpowiedziałem i wyszedłem z pomieszczenia kierując się do swojego pokoju.

~Liam~

Szedłem z Torie w ciszy, każdy z nas pogrążony był we własnych myślach. Cały czas ukradkiem na nią spoglądałem, nie mogłem się powstrzymać. Ona jest taka piękna… Ale co z tego, skoro jest z Niallem? Przecież widać, że ona go kocha, a on poza nią świata nie widzi.

Nagle dziewczyna potknęła się, złapałem ją w ostatniej chwili chroniąc przed upadkiem na beton.

- Nic Ci nie jest? – zapytałem.

- Nie, wszystko w porządku. I nawet nie waż się ze mnie śmiać – zagroziła. – To chodnik mnie zaatakował! – zaczęłam się bronić, przy czym spojrzała mi w oczy.

W tamtym momencie czas się zatrzymał. Zatonęliśmy w sobie nawzajem zapominając o świecie zewnętrznym. Poczułem, że coś się zmieniło. Nagle wszystkie wątpliwości odnośnie moich uczuć do dziewczyny, którą trzymałem w ramionach, wyparowały. Niektórych uczuć nie da się opisać żadnymi słowami. Można mówić o miłości, śpiewać o jej skutkach ubocznych i odczuciach, które towarzyszą zakochaniu. Możemy opowiadać o tym jak nasze ciała reagują na ukochaną osobę, jak wariuje podświadomość. Jednak, żeby przekonać się, że każde z tych słów jest prawdą, żeby to wszystko zrozumieć, trzeba przeżyć miłość na własnej skórze. A ja właśnie się zakochałem.

Pochyliłem się lekko i nie widząc w jej oczach żadnego oporu delikatnie musnąłem jej cudowne, lekko rozchylone usta swoimi wargami.

********************************************************

No to powiem Wam tak: jeszcze z pięć postów i zawieszam bloga na czas niekreślony.Potem albo wrócę i będę pisać dalej, albo wstawię Wam epilog. Dlaczego? Bo już straciłam sens ciągnięcia tego dalej. Taka jest prawda. I tu już nawet nie chodzi o te głupie komentarze. Tak czy tak niedługo musiałabym się uczyć do GCSE i dodawać posty raz w tygodniu. Tyle, że... ja straciłam zapał. Może to jest przejściowe i zaraz wszystko wróci do normy? Nie wiem, ja tylko mówię jak jest. Zapewne wszystko niedługo wróci do normy...albo po prostu się pożegnam z tym blogiem. I tyle w temacie.

W każdym razie....nadal proszę o komentarze, bo ostatnio znowu było mało ;c 
Dedykuję i dziękuję Gabrielle! Jesteś wielka! Gdyby nie Ty, tego czegoś by tu nie było.

Do następnego! xxx

+  Zapraszam tutaj: http://xeverlastinglovex.blogspot.co.uk/ 
PS Ah i jeszcze polecam tego bloga : http://bloggerkagabrielle.blogspot.co.uk/ , bo jest świetny!