22. Chaos uczuć.

~Liam~

Nie, nie, nie. To się nie dzieję na prawdę. To na pewno jakiś koszmar, z którego zaraz się przebudzę i wszystko będzie dobrze. Ona nie mogła zostać potrącona przez samochód. Po prostu nie mogła. Ale moje oczy nie kłamały, Torie leżała na środku jezdni niczym bezwładna lalka, z której uszło całe życie. Czyżby umarła? Nie, to niemożliwe, w to nie uwierzę. Ona musi żyć. 

Gdy po kilku sekundach, które wydawały się wiecznością, otrząsnąłem się trochę z szoku i odzyskałam panowanie nad własnym ciałem, co sił w nogach pobiegłem do nieprzytomnej dziewczyny. Padłem przy niej na kolana i chwyciłem ją za nadgarstek. Na całe szczęście wyczułem puls. Wyglądał niemal jakby spała. Była taka krucha, bezbronna… taka delikatna. O tym, że miała wypadek świadczyła jedynie czerwona pręga na jej policzku i ciężki oddech. Z oddali usłyszałem dźwięki wydawane przez zbliżający się ambulans. A więc ktoś zachował przytomność umysłu na tyle, żeby zadzwonić na pogotowie. Nagle zdałem sobie sprawę, ze płaczę. Mimo obecności tych wszystkich ludzi nie chciałem, ani tym bardziej nie potrafiłem powstrzymać łez spływających po mojej twarzy i obficie moczących mi koszulę na piersi, z której wydobywały się spazmatyczne szlochy. Nie obchodziło mnie teraz to, że paparazzi mogą mnie sfotografować. Jej życie było zagrożone i tylko to się dla mnie liczyło.

Bałem się. Byłem wręcz przerażony. Czułem się niesamowicie bezradny i słaby. Nie mogłem nic zrobić, nie mogłem jej w żaden sposób pomóc. Oddałbym wszystko, żeby móc zamienić się z nią miejscami, żeby tylko ona była bezpieczna. Kocham ją, co do tego nie mam już najmniejszych wątpliwości. Jeśli ona umrze… Nie potrafię bez niej żyć. Jeśli jej zabraknie to zabierze ze sobą część mnie. Jeśli ona odejdzie zapewne pójdę w jej ślady. Bo mimo, że nie jest i zapewne nigdy nie będzie moja, życie bez niej nie ma sensu.

Nagle poczułem jak ktoś odciąga mnie od jej ciała. Chciałem zaprotestować, ale zdałem sobie sprawę, że to ktoś z pogotowia. Dwóch pielęgniarzy podniosło ją delikatnie i położyło na noszach. Co do siebie krzyczeli, ale nic do mnie nie docierało. Nadal trzymałem jej przeraźliwie zimną dłoń w swojej i patrzyłem na jej nieprzytomną i nienaturalnie bladą twarz. Boże, dlaczego ona?

- Mogę jechać z nią? – udało mi się wykrztusić przez ściśnięte gardło. Mężczyzna stojący najbliżej mnie zmierzył mnie wzrokiem i widząc w jakim jestem stanie skinął głowę.

- Jesteś jej chłopakiem? – zapytał, a ja niestety musiałem pokręcić przecząco głową.

- Przyjacielem. – Zobaczyłem w jego oczach zrozumienie i współczucie.

- Taki przyjaciel to skarb – powiedział klepiąc mnie po plecach i razem i innym pielęgniarzem wniósł ją do ambulansu.

To wszystko było takie nierzeczywiste. Takie niesprawiedliwe. A najgorsza była świadomość, ze to wszystko przeze mnie. Gdybym jej nie pocałował, gdybym nie wyznał jej swoich uczuć nie uciekłaby wtedy ode mnie, nie próbowałaby przebiec przez ulicę. To wszystko przez mnie. To ja byłem winien tego, że leży teraz nieprzytomna na noszach, znajdują się w pędzącej z zawrotną szybkością  karetce. Gdyby nie ja nic by się nie stało.

Cały czas trzymając ją za rękę wyciągnąłem telefon i wybrałem numer Nialla. Miał prawo wiedzieć. To on powinien tu z nią siedzieć. To on był jej chłopakiem. To jego kochała. Nieważne jak bolesna była ta świadomość musiałem o niej pamiętać.

Chłopak odebrał po pierwszym sygnale.

- Halo?

- Torie miała wypadek. Właśnie jedziemy do szpitala – wyszeptałem schrypniętym od płaczu głosem i się rozłączyłem. Nie miałem siły na dalsze wyjaśnienia.

~Niall~

Na początku słowa Liama do mnie nie dotarły. Jak to: miała wypadek? To niemożliwe. Przecież poszli tylko trzy przecznice dalej do sklepu, po marchewki! Ale gdy przeszedł już pierwszy szok wywołany niespodziewaną informacją prawda uderzyła mnie z całą swoją siłą. Wydałem z siebie jakiś nieartykułowany dźwięk, coś pomiędzy jękiem, a szlochem. Dobrze, ze siedziałem na podłodze, bo gdybym stał na pewno bym upadł. Reszta zespołu, dotąd siedząca na kanapie i oglądająca telewizję, zerwała się na równe nogi i stanęła przede mną.

- Co jest? – zapytał zaniepokojony Zayn. – Kto dzwonił? Coś się stało?

- Liam. On…Ona…miała wypadek – udało mi się wykrztusić i rozszlochałem się. Nie mogłem tego powstrzymać, nie panowałem nad własnym ciałem. Moja księżniczka, moje słońce, które nadawało blasku każdemu dniu spędzonemu razem. Dlaczego właśnie ona?

Poczułem jak czyjeś silne ramiona unoszą mnie z podłogi. To było Louie.

- Co się stało? Jak do tego doszło? Do którego szpitala ją zabrali? Czy to coś poważnego? – zapytał potrząsając mną lekko i zmuszając mnie do spojrzenia w swoje oczy.

- Ja… nie wiem. Powiedział tylko, że miała wypadek i się rozłączył. Ale… on płakał, Lou, słyszałem to w jego głosie – powiedziałem przez łzy.

Chłopacy spojrzeli po sobie, zapewne dochodząc do tego samego wniosku co ja: jeśli nasz wiecznie opanowany Daddy zareagował tak gwałtownie, to nie mógł to być niegroźny wypadek, a jej stan musiał być naprawdę kiepski.

********************************************************

 CZYTASZ? KOMENTUJ!

Przepraszam, że tak krótko i beznadziejnie!  Obiecuję, że następny pojawi się szybciej i będzie dłuższy. A tymczasem: dziękuję Wam za komentarze, fajnie, że to co pisze się komuś podoba. Ale wiecie, mam 34 obserwatorów i 12 komentarzy, co mnie troszkę dobija, ale nie to nie, łaski bez. 
W sumie to nie jestem pewna co się dalej wydarzy, a wiec Wasze spekulacje mile widziane ;)

Do następnego! xoxo

+ Tradycyjnie zapraszam na mojego drugiego bloga >KLIK<
PS. Jak chcecie być informowani albo whatever macie moje gg: 13700054 ;)